Oorspronkelijke Tarot vs. moderne Tarot

Waarom bestaan er zulke verschillende tarotdecks?

Aanvankelijk was de Tarot niet meer dan een eenvoudig kaartspel en absoluut geen hulpmiddel voor het voorspellen van de toekomst.

In de loop van de 19e eeuw ontstond echter de overtuiging dat de Tarot eigenlijk iets meer was, iets veel ouder, en veel significanter: de Tarot was de synthese van een oude wetenschap waarvan men dacht dat die verloren was gegaan.

Daarom ontstond met het occultisme en de esoterie die gepaard gaan met de Tarot, geleidelijk aan de behoefte om de esoterische symboliek in de kaarten duidelijker naar voren te brengen.

Hieronder staan kaart voor kaart de belangrijkste verschillen

• De Magiër. In de eerste tarotdecks heeft De Magiër meer weg van een jongleur, een acrobaat die dorpskermissen afgaat, een goochelaar die trucjes uitvoert. Met de komst van de esoterie wordt hij niet heel anders weergegeven, maar krijgt hij toch meer en meer de uitstraling van een echte Magiër. Hij krijgt het symbool van oneindigheid op zijn hoofd en de voorwerpen op de tafel lijken steeds meer op de kleuren van de Kleine Arcana van de Tarot.
• De Pausin. Deze kaart heeft verschillende namen in verschillende tarotdecks en wordt ook wel De Hogepriesteres genoemd. Recentere kaarten bevatten een aantal occulte symbolen, zoals de twee zuilen die zich aan weerszijden van haar bevinden, haar hoofdbedekking die is veranderd en soms ook een halve maan waar ze met één voet op rust.
• De Keizerin. Het soort afbeelding blijft in grote lijnen hetzelfde. Er zijn slechts enkele afwijkende details, zoals wel of geen sterren op haar hoofdbedekking of rond haar hoofd, en de aanwezigheid van een halve maan waar zij met één voet op rust.
• De Keizer. In bepaalde tarotdecks zien we wel wat veranderingen, maar de basissymboliek is bijna altijd aanwezig. Het element dat het meest aan verandering onderhevig is, is misschien wel de adelaar, die de ene keer wel en de andere keer niet aanwezig is.
• De Paus. Soms wordt hij ook wel De Hogepriester of De Hierophantes genoemd. Dit is een van de kaarten die qua basissamenstelling het minst varieert. Zo af en toe ontbreken de twee geknielde figuren, en soms de zuilen, maar in de meeste tarotdecks zijn ze goed en duidelijk aanwezig.
• De Geliefden. Er zijn altijd wel één of meer Cupido’s in de lucht aanwezig. In de loop der eeuwen zagen we echter een aanzienlijke verandering in het aantal personen op de kaart en in de rol die zij spelen. In de meest recente decks is een verliefd stelletje te zien, samen met een aardse predikant die hun verbintenis bezegelt.
• De Zegewagen. De sterren op het baldakijn van de Zegewagen waren voor de komst van de esoterie in de tarot niet aanwezig, maar bij modernere interpretaties hebben zij een belangrijke betekenis. Na verloop van tijd worden er op de Zegewagen andere symbolen weergegeven, en in sommige gevallen maken de paarden plaats voor sfinxen.
• Gerechtigheid. Dit is een van de kaarten die in de geschiedenis van de Tarot de minste veranderingen heeft ondergaan. In het overgrote deel van de tarotdecks is de essentie van de afbeelding gelijk.
• De Heremiet. Het enige opvallende verschil is de aanwezigheid van een zandloper in sommige oudere tarotdecks. In de loop der tijd werd deze in de meer gangbare tarotafbeeldingen echter achterwege gelaten.
• Het Rad van Fortuin. Deze wordt op zeer verschillende manieren weergegeven, maar de elementen die aan de betekenis ten grondslag liggen blijven onveranderd, zoals de figuren die op basis van de gunsten van het Fortuin naar boven en naar beneden gaan, en de figuur die boven op het rad staat en die door het geluk (het Fortuin) wordt toegelachen. Bij de meer recente decks wordt de vrouw die het rad met een slinger bedient, vaak weggelaten.
• De Kracht. In de oudere tarotdecks werd vaak Hercules weergegeven, die de leeuw van Nemea versloeg. Al snel veranderde dit in de standaardafbeelding, zoals we die nu kennen. In de occulte tarotdecks verschijnt het symbool van het oneindige op het hoofd van de vrouw die de kaken van de leeuw opent.
• De Gehangene. In de oudere tarotdecks laat de hangende figuur vaak munten vallen, waardoor de indruk wordt gewekt dat hij een dief is die gestraft wordt. In sommige gevallen zit het geld in twee zakken, die door de Gehangene niet worden losgelaten. Sommigen hebben er de figuur van Judas in herkend. In recentere tarotdecks is de figuur echter gestandaardiseerd geworden en zijn er bijna nooit meer munten aanwezig.
• De Dood. Te voet of te paard afgebeeld, een figuur met vaak zeer verontrustende kenmerken. Een uitzondering hierop is de afbeelding van de Rider-Waite Tarot (misschien wel het bekendste tarotdeck), met belangrijke veranderingen die nergens anders te vinden zijn, en die over het geheel genomen heel wat minder verontrustend is.
• De Gematigdheid. Het enige opmerkelijke verschil is de aanwezigheid van vleugels in recentere afbeeldingen, die op de oudere tarotdecks ontbreken.
• De Duivel. De rangschikking van de figuren op de kaart is in de lange geschiedenis van de Tarot vrijwel altijd hetzelfde gebleven. In de recentere decks zijn maar een paar esoterische symbolen toegevoegd. In de loop der tijd is het gezicht op de buik van de duivel verloren gegaan, wat symbool stond voor de lagere instincten die hem dreven.
• De Toren. Wordt in de oudere decks vaak Het Huis van God genoemd. De voorstellingen ondergaan een verandering, maar de betekenis van de afbeelding en de inhoud ervan zijn altijd hetzelfde.
• De Ster. In de oudere tarotdecks zijn het aantal sterren aan de hemel steeds verschillend, maar in de nieuwere decks wordt het aantal al gauw standaard.
• De Maan. Op de eerste prototypes van de tarotkaarten na, zijn variaties in de samenstelling van deze kaart zeer zeldzaam.
• De Zon. Kinderen waar de stralen van de zon op vallen, kunnen in sommige gevallen veranderen in engelen. Ook kunnen zij al dan niet door een verstevigde muur worden beschermd. Maar met uitzondering van deze variaties zijn er in de meeste tarotdecks geen grote verschillen.
• Het Oordeel. In de oudere tarotdecks zijn enkele kleine verschillen, bijvoorbeeld het feit dat er vaak meer dan één engel aanwezig is, maar de voorstelling is door de eeuwen heen vrijwel altijd hetzelfde gebleven.
• De Wereld. Op de eerste tarotkaarten werd de vrouw afgebeeld terwijl zij op de wereldbol stond, maar in de latere versies werd zij al snel omgeven door een bloemenslinger afgebeeld. Ook de symbolen van de vier evangelisten in de hoeken waren in de allereerste kaarten niet aanwezig.
• De Dwaas. Op de eerste tarotkaarten had de Dwaas een knots bij zich, en waren de hond of andere dieren niet aanwezig. Op sommige van de oudste afbeeldingen zien we kleine mannen of kinderen, die aan het been van de Dwaas hangen en hem bespotten. Waarschijnlijk is de hond die op latere afbeeldingen in de kleding van de Dwaas bijt daarop geïnspireerd.